Ik groeide op in een gezin waar het me in wezen aan niets ontbrak. En toch nam ik als kind een diepgewortelde overtuiging mee: er is nooit genoeg. Niet genoeg geld, niet genoeg zekerheid, niet genoeg ruimte om te doen wat je echt wil. Mijn ouders werkten hard, maar hadden het financieel niet altijd makkelijk en ik nam daaruit onbedoeld mee dat het altijd een uitdaging is om het hoofd boven water te houden. Dat script is lange tijd mijn waarheid geweest.

Ik weet hoe het voelt om gestuurd te worden door overtuigingen die niet echt van jou zijn, want ik heb er jarenlang naar geleefd. Mijn hele carrière was gebouwd op bewijsdrang, op angst voor tekort, op de diepe drijfveer om mezelf onmisbaar te maken. Pas na een ingrijpende burn-out, een rigoureuze carrièrewending en een jarenlange reis door Europa en een diepe zoektocht binnen spiritualiteit, filosofie en alle vormen van zingeving, begon ik te voelen wat werkelijk klopt voor mij. Nu help ik anderen datzelfde te doen.

Een overtuiging als fundament

Geld was iets waarvoor je hard moest werken, en waar je vaak te weinig van had, dat is wat ik internaliseerde. Die overtuiging zat diep in mij genesteld en is lange tijd bepalend geweest voor mijn keuzes. Toen ik zeventien was en afstudeerde van het gymnasium had ik zeker de capaciteiten om te gaan studeren, maar in plaats daarvan koos ik voor een baan bij een accountantskantoor die een buurman mij had aangeboden. Zo kon ik meteen geld verdienen en tegelijk verder leren.

Studeren zonder vast inkomen was geen optie, zo dacht ik — dat kostte alleen maar geld. Dus ik ging werken en studeren tegelijk: veertig uur werken, veertig uur studeren. Tachtig uur per week. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Altijd één stap voor zijn

Ik moest zelfs een dag vrij nemen voor mijn laatste examen, aangezien die viel op de eerste dag van de nieuwe maand. Ik was namelijk direct al aan de slag gegaan. Twee maanden zomervakantie overslaan? Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht. Straks liep ik die baan mis. Dat was mijn overtuiging: als ik niet nú begin, val ik buiten de boot en komt er niks van terecht.

Terugkijkend zie ik hoe die angst om tekort te komen voortkwam uit de beperkende overtuigingen die ik had meegekregen — en hoe ik die ben gaan leven alsof ze waarheid waren. Werk moest in de eerste plaats zekerheid geven. Geluk? Passie? Zingeving? Dat kwam pas later wel, eerst moest ik dat geld op orde hebben. En eerlijk; komt er ooit een moment dat we vinden dat we genoeg hebben?

De buitenkant klopte, de binnenkant niet

Mijn carrière nam een vlucht. Ik klom op in de accountancy, werd geheadhunt door een grote klant, rolde in de wereld van finance software en werd uiteindelijk de jongste consultant ooit bij een grote corporate. Al snel groeide ik door tot lead consultant. Ik werkte hard, leerde snel, en had succes. Maar alles werd gedreven door één drijfveer: bewijzen dat ik nooit tekort hoefde te komen, als ik maar hard genoeg werkte.

Ondertussen draaide het allemaal om geld. Mijn volledige zelfbeeld hing af van wat ik verdiende. Toen mijn manager me niet de loonsverhoging gaf die ik vond dat ik verdiende, voelde dat als een persoonlijke afwijzing.

Bij een succesvolle start-up in de hoofdstad kon ik wel verdienen wat ik dacht dat ik waard was. Daar werd ik financieel manager. Na een jaar of twee realiseerde ik me dat ik de uitdagingen die hoorden bij de softwarewereld miste, en wat bleek: ze wilden me bij mijn vorige organisatie zo graag terug dat ze, ondanks dat er geen vacatures waren, een functie voor me creëerden. Ik werd accountmanager en werd in mijn eerste jaar de beste verkoper van het bedrijf; ondanks dat ik pas in maart begon behaalde ik in september al het jaartarget. Alleen: hoe succesvoller ik werd, hoe leger ik me vanbinnen voelde.

Het succes dat leeg voelde

Wat betreft mijn carrière had ik bereikt waar ik altijd al had willen zijn. Ik sloot deals van wel een kwart miljoen en verdiende daar ook flinke bonussen mee. Je zou verwachten dat ik me trots en voldaan voelde wanneer ik terugreed van zulke afspraken, maar in plaats daarvan voelde ik weerzin. Diep vanbinnen wist ik dat de klant, aan wie ik net voor een vermogen aan software had verkocht, waarschijnlijk beter af was geweest met een pakket van de concurrent. Maar ja, ik was een betere verkoper geweest. Niet de oplossing was doorslaggevend geweest, maar mijn overtuigingskracht. En precies daarvoor werd ik beloond.

Met iedere bonus die ik ontving voelde het alsof ik mijn persoonlijke waarden verder verloochende. Soms keek ik tijdens die ritten naar de bomen langs de weg en dacht: als ik nu gewoon opzij stuur en tegen die boom rijd, dan stopt alles. Gedachten die ik nooit hardop uitsprak, maar die er wel waren. Gedachten die me lieten zien hoe ver ik verwijderd was geraakt van mezelf. Ik was het zó gewend geraakt om mijn waarde af te meten aan geld, dat ik niet eens meer wist waar mijn eigen grenzen lagen.

Crashen in het paradijs

Dat waren natuurlijk al signalen dat er iets grondig mis was. Niet met mijn werk of mijn prestaties — maar met de manier waarop ik leefde, de keuzes die ik maakte, en wat ik van mezelf had moeten opofferen om daar te komen.

Tegelijkertijd zag mijn leven er aan de buitenkant fantastisch uit: een mooie vriendin, een dikke BMW, een luxe penthouse in Amsterdam, vrienden, uitgaan, reizen. En toen ik dat jaar zo vroeg mijn target had behaald besloten we drie weken naar Bali op vakantie te gaan, om te vieren wat ik had bereikt. Zon, natuur, rust — alles wat je je kunt wensen na maandenlang knallen. Maar toen gebeurde er iets wat ik totaal niet had zien aankomen.

Vanaf het moment dat we aankwamen, viel ik stil. Niet mentaal, maar fysiek. Mijn hele systeem klapte dicht. Ik kon niks meer. Geen energie om iets te ondernemen, geen zin om het eiland te verkennen. Terwijl ik daar was, op een paradijselijke plek, samen met de vrouw van wie ik hield, voelde ik me leeg en uitgeput. Ik kon letterlijk niet meer vooruit.

De noodrem die mijn lijf trok

Het leek alsof mijn lichaam pas durfde te crashen toen het eindelijk veilig was; toen er geen deadlines waren, geen klanten, geen druk. Toen kwam alles eruit. Een tsunami van uitputting, stress, en jarenlang weggeduwde gevoelens.

Achteraf besef ik dat mijn burn-out al veel eerder was begonnen. Het lege gevoel, de onrust, de onverklaarbare vermoeidheid — het zat er allemaal al. Maar ik ging gewoon door. Ik leverde, presteerde, werkte door. Want zo hoorde het toch, zo werkt de wereld? Tot dat moment, waarop mijn lijf resoluut zei: stop. Je gaat hieraan onderdoor.

Dat was het keerpunt. Zo ging het niet langer. Radicaal nam ik ontslag, nog tijdens de ziekteperiode van mijn burn-out. Geen vangnet, geen uitkering. Maar wél: vrijheid. Voor het eerst in mijn leven koos ik niet voor geld, maar voor mezelf.

Nieuwe vorm, oud patroon

Ondernemend als ik ben besloot ik een marketingbureau te starten. Ik kende de wereld, had met genoeg marketeers samengewerkt, en dacht: dit kan ik ook. ‘Bureau voor bedenksels’ noemde ik het — eindelijk ging ik dat creatieve deel van mezelf aanspreken. En het liep meteen goed. Ik landde direct een grote klant en mocht namens hen naar de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Daar stond ik in het VIP-gedeelte te netwerken met ‘s werelds grootste namen: van de toenmalige baas van de Formule 1 tot de top van Heineken. Alles leek te kloppen.

Tot ik thuiskwam, en ineens besefte: ik deed precies hetzelfde als daarvoor. Dezelfde drang naar presteren, naar erkenning, naar geld — alleen nu als ondernemer in plaats van in loondienst. Ik was weer bezig met hoe het eruitzag van buiten, in plaats van wat klopte van binnen. Ik leek totaal verwijderd van wie ik werkelijk was. De drijfveren waar ik mijn hele leven op gebouwd had, waren gebaseerd op angst en schaarste in plaats van op verlangen of vervulling.

Eenvoud als spiegel

Sindsdien ben ik stap voor stap gaan ontdekken wat wél klopt voor mij. Niet veel later zegden mijn vriendin, die ook wel toe was aan een nieuw avontuur, en ik alles op en begonnen we in een oud Volkswagenbusje aan wat een twee jaar durende rondreis door Europa zou blijken. Een tocht die ons zou laten zien wat we nu écht wilden. En ook: dat uitbundige stadse leven vol materiële zaken kenden we inmiddels wel, hoe zat het als we onszelf onderwierpen aan een veel eenvoudiger leven zonder al die poespas?

Tijdens het reizen viel alles stil. Voor het eerst in jaren was er ruimte om na te denken over wie ik werkelijk was, en wat ik geloofde. Ik begon te lezen, te mediteren, dook in het zenboeddhisme, yoga, astrologie. Dingen die ik vroeger als 'zweverig' had afgedaan. Ik dacht altijd dat ik daarvoor te nuchter was, maar eigenlijk was ik vooral bang geweest. Bang voor wat ik niet begreep. Bang om buiten de gebaande paden te gaan.

Van binnenuit leven

Inspirerende mensen als Alan Watts en Ram Dass leerden mij op een nieuwe manier naar mezelf kijken. Hun visie op leven in het hier en nu, op loslaten van oordeel en ego, op vrijheid en verbinding — het resoneerde diep.

Ik leerde ook dat mijn overtuigingen niet de waarheid zijn. Dat ik niet hoef te leven op basis van angst voor tekort. En dat ik ook op een andere manier van waarde kan zijn in de wereld — niet door harder te werken dan een ander, maar door trouw te zijn aan mezelf.

Wat ik de afgelopen tien jaar heb ontdekt — en nog elke dag verder ontdek — is hoe krachtig het is om werkelijk naar binnen te keren. Om te onderzoeken wat je diep vanbinnen gelooft over jezelf en de wereld. Want het zijn die overtuigingen die, vaak onbewust, je keuzes sturen en je leven vormgeven. Totdat je besluit dat ze dat niet meer hoeven te doen.

Dat proces van ontwarren, loslaten en opnieuw kiezen, is precies wat ik nu anderen help doorlopen. Je hoeft niet te wachten tot je vastloopt. Je hoeft niet je gevoel te blijven onderdrukken of je leven te laten bepalen door verwachtingen van buitenaf. Er is een weg terug naar jezelf.

Ik wil voor anderen zijn wat grote denkers en leraren voor mij zijn geweest: een uitnodiging om uit je kooi te stappen. Of die nu van goud is — opgebouwd uit bonussen, status en zekerheid — of bestaat uit onzichtbare regels en overtuigingen die je ooit bent gaan geloven, maar die je nu klein houden.

Als holistisch coach help ik mensen om zich daarvan los te maken. Om te breken met wat niet meer klopt, en opnieuw te verbinden met wie ze werkelijk zijn. Want pas als je jezelf écht leert kennen, kun je vrij zijn in hoe je leeft.