Herschrijf je ‘leefregels’ die je gevangen houden
Waarom wachten tot je pensioen om het leven te leiden dat écht bij je past?
We groeien op in een systeem dat ons van jongs af aan conditioneert. Op school leer je niet alleen rekenen of taal — je leert vooral om je aan te passen. Je leert op tijd komen, je mond houden als iemand anders praat, doen wat je wordt opgedragen. We worden voorbereid op een leven waarin we functioneren binnen de lijntjes. Eerst op school, dan op de universiteit, en daarna in een baan. Vijf dagen per week, veertig jaar lang. Met als grote beloning: een pensioen, waarin je eindelijk mag doen wat je echt wilt.
Maar gek genoeg hoor je bijna niemand die met pensioen gaat zeggen: "Wat ik nu ga doen? Gewoon lekker nog veertig uur per week hetzelfde werk — want dat vond ik altijd al zo leuk." Nee, de meeste mensen willen dan reizen, lezen, tuinieren, vrijwilligerswerk doen, of iets anders waarvan ze zeggen: Dit is wat me echt gelukkig maakt. Waarom wachten we dan tot het einde van ons werkende leven om daarnaar te luisteren?
We zijn vergeten dat we mogen kiezen
Natuurlijk moeten we werken. We hebben nu eenmaal geld nodig om in ons levensonderhoud te voorzien. Maar we vergeten soms dat we wél mogen kiezen hoe we dat doen. De meeste mensen gaan niet bewust op zoek naar werk dat hen vervult. Ze blijven hangen in functies die ooit logisch leken, of die goed betaalden. En voor je het weet, leef je vijf dagen per week op wilskracht — wachtend op het weekend, de vakantie, of uiteindelijk: je pensioen.
En dat is zonde. Want je hoeft niet te wachten tot je 67e om vrijheid te ervaren. Je kunt ook nú al keuzes maken die kloppen met wie je bent. Je mag stilstaan bij de vraag: Wat wil ik eigenlijk zelf? Wat vind ik belangrijk? Wat past bij míjn ritme, míjn waarden, míjn energie? Misschien betekent dat niet meteen dat je alles omgooit, maar wel dat je bewuster gaat leven — op een manier die jou goed doet.
Het leven is geen strafkamp
Het leven is geen fabriek. Het is geen optelsom van prestaties. En het is al helemaal geen strafkamp waar je eerst veertig jaar doorheen moet om daarna te mogen leven. Het leven is een spel, een avontuur, een zoektocht. En hoe eerder je dat beseft, hoe meer ruimte er komt om eigen keuzes te maken — keuzes die niet zijn gebaseerd op angst of verplichting, maar op vreugde, voldoening en zingeving.
Je hoeft geen radicaal nieuw leven te beginnen. Maar het helpt als je weet wat je eigenlijk zélf gelooft, wat je belangrijk vindt, wat je nodig hebt. Als je dat helder hebt, kun je vandaag al beginnen met anders leven. Met meer plezier. Met meer vrijheid. Met meer van jezelf.
